Χθεσ σε μια συναντηση κορυφης μεταξυ κολλητων ξεκινησε η κλασικη συζητηση κ μετα τις σπουδεσ τι? Κανεις δεν βρηκε μια πειστικη απαντηση. Ολοι θα λεγαμε σε ενα υγιες κοινωνικο κατεστημενο οτι θα παμε για στρατιωτικο θα παντρευτουμε κλπ. Ωστοσο κανεις δεν ειχε μια τετοια απαντηση. Ολοι ειχαμε στο πισω μερος του μυαλου μας να φυγουμε στο εξωτερικο οπου εκει οι δυνατοτητες μας θα αξιοποιουνταν. Ετσι αναρωτιεμαι η Ελλαδα διωχνει τα παιδια της. Εστω οτι αυτο ισχυει τοτε γιατι γινεται; ποιο το κερδος; Πως θα εχουμε μια ελλαδα ισχυρη; Με πια λογικη οι Ελληνες δεν αντιδρουμε; Λογικη απαντηση να υπαρχει αραγε...;
5 comments:
Γεια σου Ανεξάρτητε!
1) Η Ελλάδα ισχυρή δε γίνεται που να κάτσουμε όλοι εδώ και να επιστρέψουν και οι ομοεθνείς από την Αυστραλία!
2)Η λογική που εμείς, οι Έλληνες, δεν αντιδρούμε δεν ξέρω ποια είναι... Εγώ ούτε που ψηφίζω, πού να ξέρω εγώ??
3) Όχι, λογική απάντηση δεν νομίζω να υπάρχει.
4) Ελπίζω να σε κάλυψα
Την λογική απάντηση την ψάχνω 30 χρόνια περισσότερο από σένα κι ακόμα δεν την έχω βρει!
Ίσως η γενικά επικρατούσα νοοτροπία του "δεν βαριέσαι..." και του "ωχ, αδερφέ..." να είναι ισχυρότερη, να εισχωρεί στο μεδούλι μας γρηγορότερα απ' ό,τι επαναστατούμε εμείς εναντίον της κι έτσι καταλήγουμε οι περισσότεροι να "προσαρμοζόμαστε", να πωρωνόμαστε in due time, κι οπωσδήποτε πριν προλάβουμε να κάνουμε την διαφορά σε συλλογικό επίπεδο.
Δεν μπορούμε όλοι να φύγουμε έξω, βέβαια. Κάποιοι μένουμε και κάνουμε ό,τι μπορούμε, το παλεύουμε να διαφοροποιηθούμε στον δικό μας μικρόκοσμο, στον τρόπο με τον οποίο συμπεριφερόμαστε στον κύκλο μας, στον τρόπο, με τον οποίο δουλεύουμε...
Ανταμοιβές, τις περισσότερες φορές, δεν υπάρχουν... Μονάχα ηθική ικανοποίηση - κι αυτή όχι πάντα, κι αυτή με κόστος δυσανάλογο.
μέρες πούναι, ωστόσο, να σκεφθούμε κάτι πιο αθισιόδοξο και το πιάνουμε το κουβάρι αργότερα ξανά... Δεν φεύγει, εκεί θάναι!!!
;-))
Νάσαι καλά και νάχεις Καλή Χρονιά!
mathilde:
καποτε θα μπεις στο νοημα κ ισως δεις τον εαυτο σου να ψηφιζει μα λαθος κριτηρια... παροτι μπορει αυτο να σε φερνει σε αδιεξοδο...
asteroid:
συμφωνω αλλα τι σταση ζωης ειναι αυτη? ειμαστε τοσο αυνανες? κ ενω θιγομαστε απο αυτη τη σταση πως μενουμε αμετοχοι?
Δεν ξέρω, Ανεξάρτητε... Μπορεί και νάμαστε, τελικά! Το βέβαιον είναι πως από ένα χρονικό σημείο κι έπειτα, παραδινόμαστε... μας καταπίνει - συχνά απαλά, γλυκά, σχεδόν γλιστερά - η ίδια μας η καθημερινότητα, καθώς επιλέγουμε (;) να αφήσουμε πίσω, αναπάντητα ή εκκρεμή, τα μεγάλα ζητήματα και επικεντρωνόμαστε σε προτεραιότητες πιο προσωπικές, όπως ο έρωτας, η οικογένεια, το κυνήγι της επαγγελματικής επιτυχίας κ.λπ. γνωστά και πολυσυζητημένα.
Είναι, ωστόσο, σπουδαίο σε νεανική ηλικία να διατυπώνουμε τέτοια ερωτήματα και να διατηρούμε τέτοιες ανησυχίες, ακόμη κι αν αργότερα τις εγκαταλείπουμε ή μας εγκαταλείπουν αυτές... γιατί μέσα μας όλο και κάτι μένει, έχουμε μπολιαστεί, δηλαδή, κι αυτό μπορεί να μας βοηθήσει να μείνει το πνεύμα μας ανοιχτό, να κρατήσουμε σταθερές κάποιες αρχές, που φώτισαν την εφηβεία και τα νεανικά μας χρόνια! Κι αυτό, ανεξάρτητα από τις εξωτερικές συνθήκες της ζωή μας...
ανταποδίδω τις ευχές..
μετά τις σπουδές
υπάρχει πάντα δρόμος.
επειδή όντως στην Ελλάδα παίζει ανήφορος, όπου δεν υπάρχει δρόμος σου εύχομαι να τον χαράξεις εσύ.
άμα λάχει κι άλλες σπουδές.
να απολαμβάνεις κάθε φάση στη ζωή σου και να αντιλαμβάνεσαι επίσης την δύναμη της νιότης και της φοιτητικής σου ιδιότητας.
χρόνια πολλά, λοιπόν.
Post a Comment